Włoska rezydencja pałacowa? - Nie, budynek przemysłowy w Zabrzu! Inwestycja polegała na kompleksowej rewitalizacji budynku gazowni z 1870 r. wraz z terenem przyległym. Obiekt charakteryzuje piękna elewacja z niespotykanym i mistrzowsko wykonanym wątkiem ceglanym, spoczywającym na masywnym kamiennym cokole, ceglane pilastry o rzeźbiarskim charakterze na wysokości drugiej kondygnacji zwieńczone półłukami, pod którymi zabudowano duże okna. Elewację zwieńcza mocno wysunięty okap dachu. Uwagę przykuwa kamienna płaskorzeźba z kobiecą głową w koronie, w środkowej części ściany tuż pod okapem. Całość bardziej przypomina w charakterze włoską rezydencję pałacową z pogranicza epok gotyku i renesansu, niż budynek przemysłowy z początku XX w. I to właśnie zagadkowa elewacja podupadającego budynku, która przetrwała jego wieloletnią degradację stała się inspiracją rozwiązań projektowych. Obiekt zrewitalizowany został z dbałością o szczegóły architektoniczne. Jest przykładem wzorcowego połączenia historycznej tkanki z nowoczesnym wnętrzem i wykończeniem. Remont budynku umożliwił podkreślenie i wydobycie walorów zabytkowych obiektu, a co za tym idzie zachowanie dziedzictwa kulturowego miasta. Inwestycję przeprowadzono zgodnie z wszelkimi wytycznymi Miejskiego Konserwatora Zabytków, z dbałością o należyte wyeksponowanie detalu architektonicznego, w tym klinkierowej elewacji. Stworzono przestrzeń sprzyjającą działaniom z zakresu aktywizacji i zapobiegania wykluczeniu społecznemu, poprzez utworzenie infrastruktury umożliwiającej prowadzenie działalności z zakresu wspierania osób starszych i niepełnoletnich. Całość tworzy niepowtarzalną atmosferę, w której światło odgrywa ważną rolę nawiązując historycznie do osadzonej w murze postaci Tyche-bogini światła mającej chronić mieszkańców miasta.

 

Trzy elementy, które miały wpływ na kształtowanie rozwiązań architektonicznych to: cegła, z której wzniesiono budynek, jego industrialny charakter oraz światło. Ceglany wątek zastosowany przy wznoszeniu głównej i bocznej elewacji budynku, został zastosowany w kreowaniu wykończenia dla ogólnodostępnych wnętrz budynku i przebudowywanych części elewacji. Dodatkowo dla podkreślenia dawnego industrialnego charakteru zabudowy, jedną ze ścian w zaprojektowanym i otwartym przez trzy kondygnacje holu, wykonano na całej powierzchni ze szklanych dyli o zmrożonej strukturze. Dla pełnego wydobycia wrażenia industrialnego wnętrza, na wysokości drugiej kondygnacji podwieszono w holu oryginalną odrestaurowaną suwnicę - świadka dawnych czasów funkcjonowania gazowni. Rewitalizacja zrujnowanego obiektu jest jednym z kroków ożywienia przestrzeni zabytkowego osiedla Zandka.