Budynek, w którym mieści się Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia i Samorządowa Szkoła Muzyczna II stopnia pochodzi z 1903 r. i zlokalizowany jest nieopodal zabytkowego układu urbanistycznego miasta. Stanowi ewenement architektury historycznej i budownictwa w skali kraju, harmonijnie łącząc elementy neogotyku, neobaroku i secesji. Gmach wzniesiony został jako willa rodziny Szczepanów – majętnych właścicieli tartaku, a po ich śmierci przez pewien okres był wykorzystywany jako dom wypoczynkowy, prowadzony przez Zakon Elżbietanek. Organizowano tam m.in. turnusy wypoczynkowe dla młodzieży niemieckiej czy imprezy świąteczne i bale dla mieszkańców miasta. Willa nieznacznie ucierpiała w trakcie wojny. W okresie powojennym została zaadoptowana na cele edukacyjne. Obecnie funkcjonuje tam Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia prowadzona przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Samorządowa Szkoła Muzyczna II stopnia. Forma obiektu, detal architektoniczny elewacji, jak i wnętrza zachowały się w wersji oryginalnej, dzięki czemu willa jest prawdziwą architektoniczną perłą, świadectwem minionej epoki. 
Głównym celem projektu pod nazwą „Rozbudowa i modernizacja Szkoły Muzycznej w Żorach” było przywrócenie świetności budynkowi wzniesionemu na początku ubiegłego wieku. Szeroko zakrojone prace budowlane i konserwatorskie, miały na celu nie tylko zachowanie unikatowej w skali miasta i regionu architektury budynku, ale także przystosowanie zabytkowego gmachu tak, by możliwie najlepiej służył zaspokajaniu aktualnych potrzeb mieszkańców Żor oraz ościennych miejscowości. Przeprowadzone działania miały również na celu zwiększenie powierzchni użytkowej budynku na potrzeby edukacyjne żorskiej szkoły muzycznej oraz przystosowanie go dla niepełnosprawnej młodzieży uczącej się w tej placówce, zgodnie z aktualnie obowiązującymi standardami.
Podczas realizacji inwestycji wykonano roboty budowlano-konserwatorskie zgodnie z przygotowaną dokumentacją techniczną. Obejmowały one wykonanie gruntownego remontu budynku, z adaptacją wnętrza na potrzeby szkoły muzycznej. Zasadniczą częścią prac było wygłuszenie akustyczne ścian i sufitów, przebudowa pomieszczeń sanitarnych i dostosowanie ich do obecnych przepisów sanitarno-higienicznych oraz przebudowa części pomieszczeń edukacyjnych i administracyjnych szkoły.
Obiekt rozbudowano również o nową część administracyjno-lekcyjną oraz łącznik, pozwalający na przejście pomiędzy oboma częściami bez opuszczania budynku. Dobudowano też pion windy dla osób niepełnosprawnych, dzięki czemu budynek stał się bardziej przyjazny dla osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
Kolejnym zrealizowanym zadaniem, niezbędnym dla dalszego funkcjonowania budynku, był kompleksowy remont więźby dachowej wraz z wymianą pokrycia dachowego. Wtórne pokrycie z blachy i papy zastąpiono dachówką karpiówką w kolorze brązowym ANGOBA ułożoną w koronkę. Prace objęły też wymurowanie kominów z cegły klinkierowej, wymianę rynien, rur spustowych i obróbki blacharskiej wykonanych z blachy tytanowo – cynkowej, wykonanie konserwacji stolarki okiennej (okna skrzynkowe) oraz drzwiowej (drzwi płycinowe wewnętrzne w kondygnacji parteru oraz drzwi zewnętrzne – główne wejściowe).
Prace przy elewacjach przeprowadzone zostały w oparciu o szczegółowe inwentaryzacje, badania i program konserwatorski. Zachowane elewacje: północno-wschodnia, północno-zachodnia i południowo-wschodnia kryte cegłą klinkierową ozdobioną dekoracją z glazurowanej zielonej cegły wymagały szczególnego traktowania. Oczyszczono je z zabrudzeń metodami strumieniowo-ściernymi oraz chemicznymi, usunięto graffiti i stare powłoki malarskie. Po pracach wstępnych elewacje wymagały uzupełnienia ubytków w cegle, kamieniu i spoinach oraz wzmocnienia strukturalnego za pomocą preparatów krzemoorganicznych. Za pomocą masy mineralnej zrekonstruowano brakujące fragmenty kamieniarki. Detale architektoniczne, takie jak opaski, naczółki okienne, gzymsy, płyciny rzeźbione z motywem kwiatowo-liściastym, sterczyny i półkolumny przy wejściu odnowiono za pomocą uzupełnień z masy sztucznego kamienia. Całkowicie odtworzono sterczyny w elewacji frontowej (trzy w partii szczytu i dwie flankujące ryzalit) oraz opaski okienne w partii cokołowej budynku pod tarasem. Odspojone i spękane fragmenty zostały podklejone. Ponadto w głębokich ubytkach wykonano wzmocnienie oraz przeprowadzono hydrofobizację elewacji. Piaskowiec na cokole wzmocniono strukturalnie za pomocą preparatu krzemoorganicznego o właściwościach hydrofilnych.
Zachowano również oryginalną licówkę stopni schodowych z lastryka wraz z podestem w przedsionku schodów w kondygnacji parteru. Na posadzce zachowano oryginalną mozaikę lastrykową w formie gwiaździstej z bordiurą po obwodzie. Uzupełniono ubytki w lastryku i zakonserwowano jego powierzchnie.
Podczas przeprowadzania prac związanych z samym budynkiem, zdecydowano się konsekwentnie zmienić również otoczenie obiektu. Zniszczonej i nieprzystającej do zabytkowego charakteru budynku części zieleńca przywrócono pierwotny, historyczny układ. Dodano również placyk z ławeczkami, dzięki czemu miejsce nabrało bardziej przyjaznego dla odwiedzających charakteru. Pozostawiono charakterystyczne wydzielenie zieleńca zabytkowym kutym ogrodzeniem na cokole z piaskowca. Poprzez wycinkę dwóch wysokich drzew odsłonięto obiekt od strony ulicy Dworcowej. Front obsadzono roślinami typowymi dla ogrodów willowych, zgodnie z wytycznymi konserwatora zabytków. Zieleń stanowią obecnie nowe nasadzenia hortensji, rododendronów, funkii i lilaków. Po północno-wschodniej stronie obiektu powstał parking. Wybrukowano również plac przed pionem windy i nową częścią szkoły. Kolorystykę i układ kostki brukowej dopasowano do ogólnej charakterystyki obiektu.