Przedmiotem inwestycji była dobudowa dźwigu osobowego, przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych, z pomieszczeniem wejściowym i infrastrukturą na terenie Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 10 w Gliwicach.
Pawilon wejściowy oraz szyb dźwigu stanowią uzupełnienie zabytkowego budynku Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 10. Obiekt szkoły stanowi charakterystyczny przykład budownictwa użyteczności publicznej, charakteryzujący się klarownymi zasadami kompozycji przestrzennej i wyraźną tektoniką oraz artykulacja przestrzenną.
Realizacja stanowi zaburzenie pierwotnego układu przestrzennego zarówno pod względem lokalizacji (zaburzenie symetrii), skali, jak i formy obiektu. Nie jest możliwe zachowanie proporcji, podziałów elewacji, ani zasad kształtowania architektury zgodnej z pierwotnym zamierzeniem. W opinii autorów projektu podejście takie nie było także celowe, ani merytoryczne uzasadnione – obiekt jest nową częścią dostawioną do budynku istniejącego i powinno to odnaleźć wyraz w jego przestrzennym kształtowaniu.
W związku z tym zdecydowano się na podejście zgodne z doktryną kontrastu w stosunku do istniejącej zabudowy. Zaplanowano obiekt w formie przestrzennej „rzeźby architektonicznej” nie nawiązującej układem i formą do istniejącego obiektu:
- W skali obiektu:
o składającej się z dwóch podstawowych i niezależnych brył - wertykalnego prostopadłościanu szybu windy i pawilonu wejściowego w układzie horyzontalnym,
o efekt lekkości uzyskany przez „oderwanie” pawilonu od podłoża poprzez podniesienie poziomu wejścia, „lekkość” i „przezroczystość” pawilonu w wyniku dużego udziału szklenia.
- W skali elewacji:
o zastosowanie materiałów kontrastujących z wykończeniem elewacji istniejącej: beton, szkło, imitacja metalu (malowanie farba metalizującą)
o zastosowanie elementów atektonicznych: „nacięć bryły” – trójwymiarowego reliefu kolumny szybu
- w skali pola elewacji:
o eliminacja działań w polu elewacji: jednorodność bryły
- w zakresie zagospodarowania terenu:
o zastosowanie stalowej lekkiej, ażurowej pochylni,
Rozwiązanie takie powinno pozwolić odbiorcy wyodrębnienie pierwotnej formy budynku zabytkowego od elementów nowoprojektowanych.