Z inicjatywy Parafii w zdegradowanym społecznie i ekonomicznie centrum dzielnicy Rozbark w Bytomiu powstała nowa przestrzeń publiczna służąca lokalnej społeczności jako miejsce kontemplacji i wypoczynku oraz nowoczesne budynki z wielofunkcyjnymi pomieszczeniami przeznaczone do pracy z młodzieżą, organizacji wystaw i koncertów.

Przestrzeń bezpośrednio przylegającą do kościoła połączono funkcjonalnie oraz estetycznie z terenem dawnego skweru, który przekształcono w ogród różańcowy, nawiązujący do lokalnej legendy o św. Jacku. Teren ten o charakterze religijnym stanowi kompozycję będącą tłem dla monumentalnego gmachu świątyni. Poza ogrodem głównymi elementami całego założenia są dwa pawilony związane z prowadzoną przez parafię działalnością edukacyjno-kultralną. Projektowane obiekty pełnią funkcję świetlic religijnych, miejsca wystaw i wystąpień małych form teatralno-muzycznych. Oba budynki, wpisane            w układ kompozycyjny nowego zagospodarowania terenu, dzięki współczesnej stylistyce i nowoczesnym materiałom, kontrastują z zabytkowym gmachem neoromańskiego kościoła św,. Jacka. Jednocześnie swoją formą i skalą utrzymują historyczną hierarchię znaczeniową miejsca.

Zaprojektowany przy kościele ogród nawiązuje do postaci św. Jacka jako nauczyciela modlitwy różańcowej. Wzdłuż alejek zaplanowano zatem elementy sakralne w postaci tablic różańcowych i centralnie umieszczonej groty maryjnej z oczkiem wodnym. Całość dopełnia  oświetlenie w formie dwudziestu kul, nawiązujących do lokalnej legendy różańcowej. W założeniu jest to miejsce spotkań o charakterze religijnym. Z uwagi jednak na położenie i dotychczasowy sposób korzystania ze skweru, całość została ubrana we współczesną formę ogólnodostępnej przestrzeni publicznej - ogrodu służącego codziennemu wypoczynkowi i rekreacji. Powściągliwy, geometryczny układ donic, uzupełniono zielenią, której zmienność w ciągu roku pozwala na stworzenie miejsca sprzyjającego kontemplacji, podnoszącego walor estetyczny otoczenia i stanowiącego nowoczesną wizytówkę miasta. Duże powierzchnie z jednogatunkowych nasadzeń, drewniane tarasy i powierzchnie mineralne umożliwią czytelne odbieranie założeń projektowych i zmieniają  chaotycznie zakomponowany teren w przyjazną przestrzeń. Zachowanie części starodrzewu ułatwia płynne wpasowanie nowych elementów zagospodarowania miejsca w istniejący krajobraz.

W pobliżu domu parafialnego zaprojektowano budynek sali prób i sceny plenerowej (budynek A) wraz z bezpośrednim jej zapleczem. Pawilon nakryto wielospadowym zielonym dachem, wkomponowując w otoczenie, tak aby nie przesłaniał widoku zabytkowego kościoła. Budynek otwiera się  przeszkloną fasadą w stronę kościoła, którą w razie potrzeby można otwierać. W tej sposób parter budynku  staje się zadaszoną sceną, mogąca służyć w sezonie letnim wydarzeniom plenerowym. Najbliższe otoczenie obiektu zaprojektowano w taki sposób, aby stanowiło kontynuację stylistyczną całego założenia architektoniczno–urbanistycznego. Naturalnym przedłużeniem wnętrz parteru jest teren bezpośrednio przyległy do szklanej elewacji pawilonu. Aby wydzielić tę przestrzeń w narożniku zlokalizowano ławkę, która domyka otoczenie (widownię) przy budynku. Ta mała forma architektoniczna, prowokować ma do przesiadywania i odpoczynku. W samym budynku mieszczą się sale do rozmaitych zajęć oraz wydarzeń teatralnych, muzycznych i wystaw, dlatego wnętrze zaprojektowano operując oszczędnymi środkami        i wykorzystując przyjazne materiały, takie jak drewno oraz wielkoformatowe wydruki, obrazujące wydarzenia z historii dzielnicy.

Dla zapewnienia obsługi całego założenia, w części południowej terenu zlokalizowano obiekt z niewielką świetlicą i miejscami noclegowymi (budynek B). Bryła budynku została uformowana w taki sposób,  aby nie konkurowała z gmachem kościoła oraz sąsiadującą plebanią, stąd pawilon jest parterowy,  częściowo zagłębiony w ziemi i przykryty zielonym dachem. Budynek zaprojektowano w tej samej stylistyce aby wspólnie z nowym zagospodarowaniem terenu wokół kościoła oraz budynkiem sali prób stanowiły zwartą i spójną koncepcję materiałowo-przestrzenną.

Projekt miał na celu rewitalizację zdegradowanego społecznie i ekonomicznie obszaru i oddanie go lokalnej społeczności. Inwestycja została zaprojektowana w  zgodzie z najlepszymi standardami nowoczesności. Woda opadowa z całego terenu i powierzchni dachów jest gromadzona w specjalnym zbiorniku retencyjnym, który umieszczono kilka metrów pod powierzchnią gruntu. Woda deszczowa była wykorzystywana już na etapie budowy a obecnie jest zużywana do podlewania zieleni w całym ogrodzie. Dachy obydwu budynków porasta zieleń, która służy przede wszystkim wkomponowaniu ich w otoczenie zabytkowej świątyni a dodatkowo wpływa m.in. na poprawę komfortu cieplnego budynków i środowiska miejskiego.